Do natury ucznia gdyż odpowiednio do jego poczucia równowagi, budowy fizycznej, odwagi należy dostosować różne zespoły wykonywanych ruchów. Niektóre różnice w budowie wymagają odrębnych rad szczegółowych; do poziomu i nabytych nawyków technicznych gdyż odpowiednio do uprzednio nabytych wiadomości i umiejętności (samouk czy uczeń szkoły narciarskiej francuskiej lub austriackiej) należy stosować na różnych poziomach nauki rady szczegółowe; do terenu ćwiczeń gdyż ruch skuteczny na lodzie jest nieskuteczny na śniegu miękkim, dostosowany do stromych stoków nieodpowiedni jest na stokach łagodnych. Absurdalne jest nauczanie typowego ruchu i usiłowanie stosowania go w każdych warunkach. Korzystniejsze są ćwiczenia w urozmaiconym terenie i wytworzenie odruchów i nawyków prowadzących do wykonywania skutecznych ewolucji. Jednorodność nauczania powinna opierać się na fakcie, że wszystkie podane rady, uwagi, doradzane ruchy mają za cel na wszystkich etapach wyszkolenia maksymalną ich skuteczność. Jednorodność nauczania opierająca się wyłącznie na zewnętrznych podobieństwach nauczanych ruchów jest niewystarczająca, podobnie zresztą jak metoda logiczna, utworzona dla opanowania ściśle określonego końcowego ruchu.