Uformowaniu narciarza, po jego umiejętności radzenia sobie w każdym terenie, na wszystkich rodzajach śniegu i w zawodach. Nigdy nie powinno być sprzeczności między ruchami zalecanymi narciarzom początkującym i średnio zaawansowanym a wykonywanymi przez mistrzów.
Doświadczenia mistrzów narciarstwa są podstawą postępu w technice narciarskiej. Nie można sobie wyobrazić odrębnej techniki zawodniczej i techniki szkolnej. Prawie we wszystkich krajach istnieje wyraźny rozdział pomiędzy środowiskiem zawodniczym i szkoleniowym. Stąd też płyną odmienności, jeżeli nie przeciwieństwa, w technice nauczania narciarstwa. Z drugiej strony zadziwiająca jest niezależna od narodowości zgodność techniki zawodniczej. Realizując ścisłą współpracę pomiędzy szkołą narciarską a klubem sportowym stwierdziliśmy, że możliwe jest stałe doskonalenie techniki nauczania w oparciu o najnowsze osiągnięcia techniki zawodniczej.
Siedem charakterystycznych cech aktualnej techniki narciarskiej. Współczesny debiutant narciarski, o ile nie jest osobą bardzo w latach zaawansowaną, lub o niewielkich kwalifikacjach fizycznych, albo patologicznie trwożliwy, czyni dużo szybsze postępy, niż początkujący narciarz sprzed lat dwudziestu. Jest po temu wiele oczywistych powodów: doskonalsze wyposażenie narciarskie, lepiej przygotowane trasy, dużo liczniejsze i łatwiej dostępne wyciągi. Naukę jazdy na nartach ogólnie rzecz biorąc obecnie rozpoczyna się dużo wcześniej, lecz nawet rozpoczynający naukę z opóźnieniem czynią dużo szybsze postępy. Powyższe, w połączeniu z doskonalszą techniką prezentowaną przez przeciętnego narciarza i obniżeniem oporów psychicznych, które dawniej hamowały postępy początkującego narciarza, motywuje głoszoną zasadę.