Stosownie do terenu, szybkości i promienia skrętu stosuje się odciążenie nart przez wyjście w górę, odciążenie nart skoczne lub przez zejście w dół. Rzeczą zasadniczą jest nie ruch powodujący odciążenie nart, lecz ich odciążenie samo w sobie. Podczas wykonywania skrętu zapoczątkowanego na muldzie odciążenie następuje automatycznie, na pewnych rodzajach śniegu i na lodzie jest często zgoła niepotrzebne. Dobry narciarz reaguje w zależności od oporu ślizgających się nart. Aby wprowadzić je w skręt podświadomie wykonuje najbardziej stosowną formę odciążenia: raz będzie to zejście w dół, raz wyjście w górę, raz pochylenie, a raz cofnięcie tułowia. Jako autorzy postawiliśmy sobie za cel podanie zasad wykorzystywania rozmaitych form odciążenia i umiejętności ich wyboru, zrazu całkowicie świadomej, stopniowo coraz bardziej odruchowej. Ogólna zasada sportowa oszczędność i ekonomika ruchów skłania narciarza do maksymalnego wykorzystania pracy nóg, a częściowo tylko miednicy, krzyża, ramion i rąk. Dobrzy narciarze mają wyrobiony szósty zmysł zmysł śniegu. Wszystkie ich ruchy uwarunkowane są kontaktem narty śnieg. Niezaprzeczalnie stopy, nogi i biodra są bezpośrednio zaangażowane w kierowaniu nartami, lecz z praw mechaniki ciała ludzkiego wynika, że mięśnie poruszające nogi i biodra wywołują różnego rodzaju ruchy tułowia. Ruchów tych nie należy