Powinny one stanowić dopełnienie ruchu ogólnego, którego celem jest oddziaływanie na narty. Górne części tułowia, a szczególnie głowa, barki i ramiona grają dużą rolę w utrzymaniu równowagi, zarówno odruchowym, jak i świadomym. Nieangażowanie ich w ruchach towarzyszących zapoczątkowaniu skrętu jest gwarancją zapewnienia dobrej równowagi narciarza. W trakcie wykonywania skrętu narty wchodzą w coraz głębszy ześlizg lecz nigdy nie odrywają się od śniegu bez szarpnięć i bez nadmiernych od- ciążeń, bądź obciążeń. Cała sztuka jazdy na nartach polega na ciągłym ślizganiu się nart po śniegu. Co prawda w poszukiwaniu możliwości przyspieszenia jazdy odstąpiono od tej zasady w technice slalomu giganta i slalomu specjalnego, lecz najnowsze osiągnięcia techniczne czołowych zawodników przyniosły wyraźny postęp w technice jazdy i przez to zapewniły korzyść wszystkim narciarzom podczas jazdy w każdych warunkach śniegowych i terenowych.