Wyczujmy ścisłe przyleganie całej powierzchni stóp do nart. Dzięki lekkiemu ugięciu stawów skokowych, kolan i bioder mamy poprzez działanie mięśni łydek, ud i pośladków świadomość panowania nad utrzymywaniem równowagi. Dość znaczny rozstaw nart służy wykształceniu odruchów stworzenia dwunożnego jakim jest człowiek. W każdych warunkach zachowajmy postawę elastyczną. Jeśli napotykamy muldę, zmiany nachylenia stoku lub spłacheć mniej nośnego śniegu, ugnijmy elastycznie nogł, a dzięki temu w sposób odruchowy odzyskamy równowagę.
Zwracajmy uwagę na Wędy pozycji! Najbardziej typowym błędem jest prostowanie nóg, wypchnięcie do tyłu bioder, załamanie tułowia w przód. Istnieje również inny, polegający na , przyjęciu zbyt niskiej pozycji, która chociaż obniża nasz środek ciężkości, powoduje jednak nadmierne napięcie mięśni nóg. Nie lepsza jest zresztą pozycja bardzo prosta z ułożeniem ramion wzdłuż tułowia. Wadą typową dla pań jest utrzymywanie złączonych kolan przy zachowaniu normalnego rozstępu pomiędzy nartami („iksy” przyp. wyd.), co prowadzi do utraty elastyczności nóg, które powinny zachować możliwość całkowicie niezależnej od siebie pracy.