Być może mamy większe zaufanie do obciążenia pięt, jesteśmy więc specjalistami od jazdy w trudnym terenie i ześlizgów hamujących. Śmig przez nas wykonany charakteryzuje lekka ociężałość i zbyt obszerna praca tułowia w górę i w dół. Dla zapewnienia elastycznego skrętu trzeba, byśmy opanowali pójście w przód i stosowali je w momencie opisanym przy wykonywaniu pojedynczej krystianii z przeciwskrętem; podobnie jak 90 % dobrych narciarzy, którzy wykonują miernie śmig, pozostajemy w stałej lekko do przodu wychylonej pozycji i przez to nie możemy osiągnąć normalnej pozycji przy zakończeniu przeciwskrętu: dla poprawienia tego błędu trzeba, byśmy w momencie za krawędziowania popchnęli narty pod tułowiem do przodu. Da to identyczny z cofnięciem tułowia skutek. Rada ta jest być może niezwykła, lecz z pewnością dobra. W miarę postępu w nauce jazdy na nartach nieświadomie przy- zwyczaliśmy się do dysponowania zmiennym punktem oparcia o podłoże, wyczujmy dobrze, by pchnięcie stóp w przód przy śmigu skojarzone było i wypadło tuż przed zakończeniem przeciwskrętu. Ruch ten tysiąckrotnie powtarzany stanie się podświadomym i pozwoli na opanowanie i odzyskiwanie równowagi w każdych warunkach, szczególnie zaś w trudnym terenie, w dziewiczych śniegach i w czasie zawodów. Dzięki rytmicznemu powtarzaniu ruchów śmigu możemy opanować: utrzymywanie tułowia w pozycji tyłem do stoku; oszczędność ruchu wbicia kijka skierowanego obowiązkowo od stoku i w przód; czystość rozłożenia obciążenia przy każdym za krawędziowaniu nart, która sprawi, że lekkie ugięcie nóg towarzyszące każdemu skrętowi stanie się coraz szybsze by coraz łatwiej powodować za krawędziowanie nart. Poświęćmy więcej uwagi ruchom ramion. Powinny one być oszczędne w sposób doskonały, każde ramię wykonuje ruch o amplitudzie nie większej niż 20 cm.
Porzućmy przeciwskręt i postarajmy się opanować na łatwych stokach krystianię przez wyjście w górę i wyprzedzenie.