Spróbujmy zaatakować świeży głęboki śnieg. Tak! To już możliwe, o ile tylko są to śniegi typu dziesięć centymetrów puchu na twardym podłożu. Tego rodzaju śniegi nie stwarzają żadnych szczególnych trudności z wyjątkiem faktu, że pewnym utrudnieniem jest brak widoczności dziobów nart w trakcie jazdy. Rozpoczęcie skrętu wymaga trochę większego wysiłku niż na śniegu ubitym, lecz z drugiej strony dużo łatwiejsze jest prowadzenie nart w skręcie. Ćwiczenie jazdy w puchu bardzo pomaga w opanowywaniu równowagi, nabywaniu poprawnych odruchów narciarskich. Jeżeli odważymy się zdecydowanie wykonać zamierzoną ewolucję, wkrótce ten nowy typ doznań narciarskich porwie nas i będziemy, o ile tylko możliwe, starali się, wykorzystywać od wczesnych godzin porannych świeżo spadły puch. Jeśli warstwa puchu jest głęboka, powiedzmy 40-centymetrowa lub grubsza, albo jeżeli odwilż spowodowała, że śnieg stał się ciężki i mokry, skala trudności jazdy zmieni się całkowicie i w tych warunkach nie pozostaje nam nic innego, jak stosowanie oporu z zachowaniem nieco cofniętej pozycji zjazdowej (tzn. biodra cofnięte) i mocne spychanie pięt. Nie jest to ćwiczenie godne zalecenia, prowadzi bowiem do złych nawyków. Skręty wykonywane w tych warunkach będą połączeniem krystianii oporowej i krystianii z pługu. Dziesiątki godzin praktyki doprowadzą nas do prezycyjnej i właściwej oceny koniecznego kąta rozwarcia nart w oporze i kąta zakrawędziowania narty zewnętrznej tak, by w efekcie skręt przebiegał normalnie. Musielibyśmy przyswoić sobie szczególne wyczucie skrętu i pewność pracy nóg, gdybyśmy chcieli powtórzyć wszystkie bohaterskie wyczyny narciarzy, którzy pokonali niezliczone szczyty alpejskie w każdych warunkach pogody i śniegu. Inne ćwiczenie, które godne jest polecenia narciarzom ostrożnym, to doskonalenie techniki na trasach dobrze ubitych i oczekiwanie, że pewnego dnia przezwyciężymy obawy przed trudnymi warunkami, ciężkim śniegiem zaczniemy się „ślizgać” tak pewnie i odważnie, jak czynią do doskonali narciarze i zawodnicy.