Obliczono, że narciarz cięższy o 20% (np. 78 i 65 kg) i mający powierzchnię ciała o 10% większą, osiąga na tym samym stoku prędkość maksymalną o ok. 5% wyższą, przy czym przyspieszenia osiągane do czasu nabycia szybkości maksymalnej są w obydwóch przypadkach prawie jednakowe, a nawet z powodu zwiększonego tarcia bardziej obciążonych nart o śnieg, cięższy narciarz czasem uzyskuje gorsze przyspieszenia. Oprócz tego oczywiste jest, że cięższy narciarz ma więcej kłopotów z masą, np. przy przejeździe muld, w skrętach itp. Nie umniejsza to jednak znaczenia faktu, że podczas dziesięcio sekundowego szusu pełną szybkością czas przejazdu cięższego narciarza zgodnie z podanymi wyżej liczbami jest o 5 % krótszy, a zysk czasowy wynosi 0,5 sekundy. Pozycja jajo. Przez dziesięciolecia najlepsi zjazdowcy począwszy od Henri Oreillera przez Zćno Colo, Christiana Pravdę i Buda Wernera, aż po Toni Sailera usiłowali opracować sylwetkę zapewniającą minimalny opór powietrza, która jednocześnie zapewniałaby nienaganną równowagę.

R=I0 kg

Autorzy tej strony są pierwszymi, którzy w pracy pt. „Nowoczesna technika” wydanej w roku 1956, opisali szczegółowo pozycję zjazdową, zwaną (po zwycięstwie Vuarneta w zjeździe na Olimpiadzie w Squaw Valley) pozycją jajo przez Amerykanów, pozycją V-J (Vuarnet-Joubert) przez Francuzów. Nawet jeszcze inna pozycja, nosząca nazwę bolid, którą opisano po raz pierwszy w 1963 r. (w książce tych samych autorów pt. „Jazda na nartach”) „mieściła się” w pozycji jajo opracowanej w 1956 r.