Każde ciało poruszające się w ośrodku gazowym napotyka na jego opór, przeciwdziałający szybkości ruchu. Opór ten jest proporcjonalny do powierzchni narciarza i jej cech charakterystycznych, takich jak kształt rodzaj. Oto kilka liczb. Płaska tarcza, kula i wydłużony owal o identycznej powierzchni przekroju poprzecznego poruszając się z prędkością 70 km/godz. napotykają na opór powietrza równy, odpowiednio: tarcza 112 kg, kula 50 kg, wydłużony owal 10 kg. Wpływ rodzaju powierzchni. Narciarz ubrany w elastyczne spodnie wykonane z klasycznego materiału „Elastiss” oraz w skafander z elastycznego nylonu, napotyka przy szybkości 100 km/godz. na opór powietrza prawie o 10% większy, niż gdyby był ubrany w kombinezon wykonany z elastiku w połączeniu z silikonowym jedwabiem naturalnym, produkowanym specjalnie dla francuskiej ekipy narodowej. Prosta zmiana ubrania zapewnia więc przy 100 km/godz. 10% wzrostu szybkości jazdy. Wpływ pozycji narciarza. Pozycja wysoka przedstawia w porównaniu z niską pozycją zjazdową („jajo”) powierzchnię o około 65 % większą co odpowiada 22% zmniejszeniu osiąganej szybkości. Liczby te wyrażają tylko wpływ wielkości powierzchni z pominięciem wpływu mniej opływowego kształtu ciała narciarza. Przez proste rozpostarcie rąk zwiększamy o ok. 25 % powierzchnię ciała, a tym samym zmniejszymy o 11 % uzyskaną szybkość. Efekt hamowania stąd wynikający zmniejsza się o połowę, jeżeli ręce wyciągnięte są w przód i rozstawione dokładnie na szerokość nóg. Przyjęcie pozycji „bolid” zapewnia 15% zmniejszenia powierzchni ciała, bądź
% wzrostu szybkości maksymalnej. Przytoczone powyżej liczby znajdują potwierdzenie w praktyce. Dwóch narciarzy o wadze 75 kg, na identycznychnartach i w identycznym stroju rywalizowało między sobą na trasie o długości 1 km osiągając w pozycji „jajo” 144 km/godz. i w wysokiej pozycji zjazdowej 94 km/godz.