Ostatnio w oparciu o dane teorii kryzysu oraz doświadczenia kliniczne przytacza się tezy o wysokiej efektywności tych ostatnich, a także podnoszeniu dzięki nim skuteczności realnego radzenia sobie z zagrożeniem w ciężkich kryzysach np. nieuleczalnej chorobie somatycznej (por. Silver, Taylor, Wortman, 1984).Do dwu podstawowych, wyżej wymienionych, warunków dodaje sie często trzeci – podtrzymania, obrony lub podniesienia dotychczasowej samooceny oraz wartości własnego „Ja”, jako miernika skuteczności zmagania się ze stresem, zwłaszcza w warunkach znacznego obciążenia emocjonalnego (por. Managhan 1983; Reykowski 1977; Wojciszke 1983).
