Stopy powinny zachować taką pozycję, by możliwie bez żadnego wysiłku nóg prowadzić narty płasko po śniegu. Tak więc w zależności od typu narciarza i wysokości utrzymywanej przez niego pozycji właściwy jest pewien rozstaw nart, powiększający się i osiągający maksimum w pozycji bolid. Narciarze o pałąkowatych nogach, którzy w swobodnej jeździe zachowują bardzo wąskie prowadzenie nart, często w skręcie posługując się nartą wewnętrzną muszą stosować w zjeździe szersze niż inni rozstawienie nart. Jeżeli tego zaniedbają, będą krawędziowali zewnętrznymi krawędziami nart i znacznie zmniejszą osiągnięty poślizg. Na pierwszy rzut oka łatwo u nich zauważyć łukowatość nóg pogłębiającą się szczególnie przy wykonywaniu przysiadu, jeżeli mimo starań nie uda się im opanowanie jazdy bardzo szerokim śladem, pozostaje tylko jedno rozwiązanie podwyższyć wewnętrzne części zelówek butów. Każda noga powinna zachować możliwość całkowicie niezależnej pracy. Jest to warunek niezbędny zarówno dla zapewnienia dobrego poślizgu nart, jak równowagi. Tylko zachowanie niezależnej pracy nóg umożliwi stałe, równomierne obciążenie obydwóch nart. Musimy zachowywać doskonałą równowagę, tzn. wypadkowa środka ciężkości winna z dokładnością do 1 mm leżeć w punkcie obrotu stawów skokowych, zezwalając na ich przegubowe działanie pomiędzy nartami i resztą ciała.