Owe poczucie przy­należności/odmienności znajduje wyraz m.in. w umiejętności użycia przez dziecko zaimków „my” vs „oni”, „nasze”vs „ich”, „swoi” vs „obcy”. Wów­czas gdy takie poczucie przynależności wiąże się także z bezpośrednimi kontaktami, osobistąznajomościązinnymi członkami grupy,podobieństwem realizowanych celów i zadań oraz wspólnymi przekonaniami i normami, mówi się o małej grupie społecznej (por. Mika, 1981).Możliwośćinicjowaniawspólnychżądańibezpośrednie interakcje, wspól­nota przekonań, norm i wartości, świadomość przynależności do grupy stanowią o formowaniu się u członków grupy pozytywnej identyfikacji społecznej z własną grupą (por. Tajfel, 1982; Turner, 1987). Ogólnie mówiąc, imbardziej pozytywna identyfikacja społeczna cechuje członków grupy, tym bardziej grupa jest wewnętrznie zwarta a granice między „my” – „oni” jednoznaczne czy wyraziste, a także silniej zaznacza się dążenie do inicjowa­nia i podtrzymywania kontaktów z własną grupą oraz „faworyzowania” własnej grupy i jej członków (np. poprzez ekspresje takich postaw jak: jesteśmy lepsi czy ważniejsi niż „oni”, eksponowanie cech pokazujących grupę w możliwie dobrym świetle, a „zapominania” o mniej pochlebnych, itp.).