Zasadnicza rola, jaką przy wykonaniu śmigu gra wbicie kijka sprowadza się do pogłębienia i poprawy rytmu ewolucji. Jeżeli przyzwyczaimy się do poprawnej pracy kijków, napotkamy na nieporównywalnie mniejsze trudności przy wykonywaniu dalszych, bardziej skomplikowanych ewolucji. Śmig oporowy, ewolucja łatwa w wykonaniu, a pouczająca. Ruszamy w linii spadku stoku, zachowując dosyć szeroką pozycję. Pierwszy skręt wykonujemy nie przez skrętny ruch równoległych nart, lecz z oporu. To znaczy odstawiamy powiedzmy prawą nartę do oporu. Obciążamy ją z jednoczesnym ugięciem obydwóch nóg. Narty wykonują skręt. W sposób dynamiczny przez ugięcie prawej nogi pogłębiamy opór tą nartą, po czym obciążmy ją i wyjdźmy w górę. Pod koniec wyjścia wykonajmy drugą nogą ruch skrętny. Prowadźmy ześlizg utrzymując układ oporowy, który ponownie pogłębmy uginając zewnętrzną nogę i wykorzystując następujące wyjście w górę do zapoczątkowania kolejnego skrętu. Śmig oporowy możemy wykonać w rozmaitych wariantach: zachowując stały kątowy układ nart; odstawiając nartę do oporu jedynie w momencie obciążenia narty zewnętrznej i zapoczątkowania kolejnego skrętu.