Na podstawie tego rodzaju porównań można oczywiście ułożyć listę badanych prób od osiągających najwyższe wskaźniki agresji do tych z naj­niższymi, ale taki zabieg ma w istocie ograniczoną wartość poznawczą. Po pierwsze- a jest to ważny problem wszelkich badań międzykulturowych- nie jest pewne czy pomimo możliwie wiernego przekładu sens określeń zawar­tych w pytaniach czy skalach jest w różnych językach dokładnie tak samo rozumiany przez dzieci. Po drugie, zarówno wskaźniki agresji pojawiające się w rezultacie samooceny jak i oceny przez rówieśników, mogą oddawać faktycznie różnice w natężeniu mierzonej własności, ale równie dobrze stopień aprobaty agresji przez dzieci z określonej próby. Mówiąc inaczej, ustalone różnice między próbami można tłumaczyć przyjmując, że w jednym środowisku społeczno- kulturowym agresja interpersoanlna jest bardziej a w innym mniej aprobowanym zachowaniem, co sprawia, że np. dzieci fińskie są mniej skłonne niż dzieci amerykańskie czy polskie do przypisywania zarówno samym sobie jak i swoim kolegom agresywnego zachowania się.