Mechanizm ten częściej determinuje akty samoagresji – rolę „krzyku o pomoc” pełnią demonstracje i zamachy samobójcze, jak i samouszkodzenia. Rzadziej mechanizm ten leży u podłoża aktów agresji skierowanych „na zewnątrz”.Wspierany przez dążenie zwrócenia na siebie uwagi otoczenia – spostrzeganego jako całkowicie obojętne, odrzucające lub wrogie, mechanizm ten stanowi wyraz pośrednio wyrażonego, neurotycznego protestu, buntu, prośby o pomoc i ratunek. Występuje u osób znajdujących się w stanach kryzysu psychicznego, charakteryzującego się wyczerpaniem dostępnych jednostce sposobów radzenia sobie z problemami przekraczającymi próg wytrzymałości jednostki na trud życia (tzw. lęk dezintegracyjny, dyfuzja tożsamości). Może występować duże napięcie lękowe, częściej jednak spokój rezygnacji, smutek bezradności wraz z poczuciem osamotnienia charakterystycznym dla stanów depresji.
