Musimy również opanować umiejętność szybkiego obniżania i podwyższania pozycji wykonywanego przez ugięcie lub wyprost stawów skokowych, kolan, stawów biodrowych i wszystkich stawów międzykręgowych, jeśli tylko wystąpi zmiana obciążenia wywołująca oderwanie lub zagłębienie narty w śniegu. Stale jednak musimy oceniać opłacalność wykonywanych ruchów i pamiętać, że np. podwyższenie pozycji powoduje wzrost oporów aerodynamicznych. Autorzy strony podczas treningu często narzucają zawodnikom wielokrotny przejazd danej formy terenu w pewien szczególny sposób: a mianowicie chodzi tu o przejazd z wielką prędkością małej 3040 cm sztucznie usypanej muldy. Stanowi ona, jeśli nie zostanie skompensowana szybkim obniżeniem pozycji, małą skocznię i jeżeli obniżenie będzie wykonane niedostatecznie szybko, za późno lub za wcześnie, spowoduje wyrzucenie narciarza w powietrze. Przy zejściu w dół uzyskane odciążenie nart nie trwa dłużej niż 0,2 sek. i musi być wykonane w czasie poniżej 0,1 sek., znaczy to, że przy szybkości 90 km/godz. na wykonanie obniżenia pozycji dysponujemy drogą równą 2,5 m i że w uzyskanym odciążeniu przebędziemy drogę równą 5 m. Gdybyśmy wyobrazili sobie, że szerokość garbu mogącego wyrzucić nas w powietrze wynosi 3 m, to ruch zejścia w dół musi być wykonany w ściśle zdefiniowanym punkcie trasy z marginesem błędu poniżej 1 m.
