W tym przypadku nasza sylwetka różni się od sylwetki najlepszych zawodników świata trzema zasadniczymi elementami: jeździmy z zachowaniem zbyt wyprostowanej pozycji tułowia; ugięcie stawów skokowych jest nieproporcjonalnie duże w stosunku do ugięcia ud względem łydek; bardzo często zostawiamy ręce, a szczególnie rękę zewnętrzną skrętu, za tułowiem. Typowa sylwetka mistrzowskiego zawodnika charakteryzuje się stałym utrzymywaniem rąk przed tułowiem. Z pewnością śmig nasz jest nienależnie od śniegu i terenu doskonały, mimo że nieco nam przeszkadza nadmierne ugięcie stawów skokowych. Natomiast największe różnice w stosunku do sylwetki mistrzów przejawiamy przy przejeździe slalomu giganta i specjalnego. Z pewnością umiemy zachować w każdych warunkach bardzo wąskie prowadzenie nart, stóp i kolan. Mimo zalet tej pozycji musimy napotykać na spore trudności, gdy ze względów równowagi musimy szybko zmieniać wzajemne położenie nart lub przenieść obciążenie z narty na nartę. Mistrzowie narciarstwa bardzo rzadko zachowują tak wąską pozycję, więc jeśli chcemy osiągnąć idealną równowagę, jaką oni dysponują czemu ich nie naśladować? Wymienione wady sylwetki wydają się bardzo łatwe do skorygowania. Jednak wcale tak nie jest. Będziemy mieli taką samą porcję kłopotów z ich wykorzenieniem (np. sprawa zostawiania z tyłu zewnętrznej ręki w skręcie), jaką miałby dobry uczeń szkoły francuskiej, gdyby wymagano od niego zrezygnowania z wyciągnięcia ręki i wbicia kijka przed rozpoczęciem skrętu.