Agresja wewnątrzgatunkowa staje się szkodliwa dla zachowania gatunku, jeśli, zdaniem Lorenza, siłą napędową doboru staje się jedynie współzawodnictwo między członkami tego samego gatunku niezależnie od środowiska pozagatunkowego. Dotyczy to szczególnie człowieka, u którego w pewnym okresie (w starszej epoce kamiennej) wojna stała się czynnikiem decydującym o doborze (por. Lorenz 1972, s. 74; Wilson 1988, s. 152-153). Niebezpieczeństwo agresji wewnątrzgatunkowej, podlegającej wrodzonym mechanizmom napędowym tkwi, wg Lorenza, w jej spontaniczności. Cecha ta oznacza (podobnie jak w przypadku innych zachowań instynktownych), że przy dłuższym braku sytuacji bodźcowej uaktywniającej dane zachowanie, wartość progowa bodźców wyzwalających to zachowanie spada. Mówimy wtedy o zachowaniu apetytywnym, które polega na szukaniu takiej sytuacji wyzwalającej, w której spiętrzony instynkt mógłby się wyładować.
