Coraz częściej można spotkać ośmio-dwunastoletnie dzieci jeżdżące z całkowitą swobodą i wprawą ludzi dorosłych po rozlicznych i trudnych trasach. Można nawet spotkać między nimi prawdziwych mistrzów nart. Wielu upatruje w takim dziecku zaczątki mistrza niedościgłego, który w trakcie odległych jeszcze igrzysk olimpijskich zbierze obfite żniwo złotych medali. Waga problemu cudownego dziecka jest różna, zależnie od stanowiska rodziców. Ile czarownych snów narodziło się w sercu ojca, którego latorośl zdobyła srebrną lub złotą odznakę narciarską, osiągniętą bardzo często dzięki korzystnemu zbiegowi okoliczności skoncentrowanych akurat na tym a nie innym dziecku. Znając przykre doświadczenia dziesiątków dzieci, które rodzice często wbrew ich chęciom nakłaniali do startu w rozlicznych i trudnych zawodach, i które po pięciu lub dziesięciu latach prawie wszystkie zarzuciły narciarstwo w wieku, kiedy intensywne uprawianie sportu stanowi maksymalnie korzystną dla ukształtowania charakteru okoliczność, naszym obowiązkiem jest ostrzec ojców i matki młodych „cudownych” narciarzy. Każde o mocnej budowie fizycznej dziecko przy zastosowaniu odpowiednio intensywnego treningu może przed 12 rokiem życia osiągnąć w narciarstwie poziom upoważniający do startu w zawodach krajowych. Jednak osiągnąwszy 17 lat i startując w „Krajowym Kryterium Młodzieży” (zawody te gromadzą najlepszych młodych narciarzy francuskich) dziecko takie nie wykazuje przewagi nad tymi, które karierę zawodniczą rozpoczęły w wieku 12 czy 13 lat.