Łatwiej utrzymać równowagę podczas ześlizgu

Z tego powodu początkowo doradzaliśmy zapoczątkowanie ześlizgu z oporu. Kolejnym ułatwieniem będzie rozpoczęcie ześlizgu na zboczu bardzo stromej muldy, szczególnie jeśli jest ona oblodzona.
nie zatrzymania i krystianii naturalnej, które nie powinny w tym przypadku sprawiać trudności, a w efekcie doprowadzą również do umiejętności wykonywania ześlizgów. Zresztą, nawet gdy się to nie uda, nie ma powodów do zmartwienia. Znane są przecież liczne przypadki dobrych narciarzy, którzy ,wŁ ześlizgach są gorsi niż niejeden z debiutantów, niezdolny jeszcze do wykonania prostego nawet skrętu. Omawiane ześlizgi w rzeczywistości tworzą dwie klasy. Ześlizg hamujący w którym narty w pełnym zakrawędziowaniu przemieszczają się poprzecznie do linii spadku stoku. Zapewnia on maksymalny efekt hamowania. Ześlizg zrównoważony w którym narciarz prowadzi narty po śniegu bardziej lub mniej płasko. Efekt hamowania jednak istnieje i różni się od oporu nart ślizgających się po prostej, co pociąga za sobą dla zachowania równowagi konieczność utrzymywania ciągłego oddziaływania na piętkę nart i przyjęcie lekko siedzącej pozycji. Gdy osiągniemy wyższe umiejętności narciarskie poznamy trzeci typ ześlizgu ześlizg płynny), w którym udział biorą tylko piętki nart. Lecz umiejętność ta na nic się nie przyda, dopóki nie staniemy się narciarzami dającymi sobie wszędzie radę.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *