Zapoczątkujmy ćwiczenie jadąc w skos łagodnego stoku, zachowując dość szeroką pozycję i równomiernie obciążając obydwie narty. Nie raptownie, jednak w sposób zdecydowany „otwórzmy” niewielki opór nartą dostokową, pochylając do wewnątrz kolano tej nogi. Starajmy się wypchnąć jej piętkę Odstokowa krystiania z oporu ze skrętnym ruchem nóg. Skręt ten, podobnie zresztą jak poprzedni, wykonywany jest dzięki kierunkowi, jaki nadaje się obciążonej w tylnej części narcie. W bardzo niewielkiej szybkości wykonajmy opór (który może być dość wyraźny, a zanikający wraz ze wzrostem szybkości i kończy się skrętem o nartach równoległych i szerokim śladzie, podobnie, jak krystiania naturalna). Uwaga: dla obciążenia jednej z nart przemieśćmy poprzecznie górną część tułowia, a nie biodra możliwie najmocniej na zewnątrz. By ułatwić sobie działanie, minimalnie odwróćmy górną część tułowia od stoku (biodra zachowują poprzednie położenie). Jak poprzednie skręty tak i ten zapoczątkowuje się i prowadzi nogą zewnętrzną skrętu. Oddziaływanie przenoszone przez tę nogę, podobne jest do działania kierowcy, który przy pomocy kierownicy utrzymuje w pozycji skręconej koła swego samochodu i nadaje mu przez to ruch po łuku zakrętu.
Początkowo narty zachowają w skręcie lekki układ oporowy, lecz jak tylko wyczujemy sposób utrzymania równowagi osiągany przez obciążenie zewnętrznej narty, doprowadzenie ich do ułożenia równoległego podczas prowadzenia całego skrętu nie powinno stanowić najmniejszego problemu. Przygotowawczy opór stanie się prawie niedostrzegalny, a cały skręt stanie się zdumiewająco podobny do krystianii naturalnej, od której rozpoczęli naukę uczniowie zdolni lub odważni.