Nieludzkość to zanegowanie siebie, które niszczy innych. Schiller (por. 1972) pisze, iż człowiek może w dwojaki sposób stanąć w sprzeczności z samym sobą-jako dzikus, gdy jego uczucia panują nad jego zasadami, albo jako barbarzyńca – gdy jego zasady niszczą jego uczucia. Pisze Plessner: Zachowanie rygoryzmu zasad wbrew wszelkim związkom uczuciowym nadaje czynowi nieludzki charakter. (…) Nieludzkim można być więc wobec innych, wobec wszystkiego, co jest bezbronne: zwierząt, dzieci, więźniów, wszystkich istot odczuwających własną bezsilność (1988, s. 261).